Als trouwambtenaar ontmoet ik allemaal verschillende mensen. Uit verschillende landen, culturen. Het zijn mensen met unieke verhalen, liefdesverhalen. Mensen die elkaar hebben ontmoet en die ja willen zeggen tegen elkaar en tegen een leven met elkaar. Maar dat is niet altijd het geval. Ik trouw ook mensen die weten dat het leven heel snel over zal zijn. Die verhalen zijn vaak hartverscheurend en gaan eigenlijk altijd over het leven. Over hier en nu. Over dankbaarheid. Met een groot verdriet. Deze ceremonies begeleiden vind ik heel mooi om te mogen doen. Ik kom binnen in een huis, ziekenhuis of hospice en dan stap ik direct het leven van die mensen binnen. Met alles wat er is. Ik neem gedichten mee, of een boek, iets waarvan ik denk dat het ondersteunend kan zijn. De ceremonies zijn kort en intens. Mijn hart staat vol open en op zo’n moment heb ik diep contact met het bruidspaar. Het is een contact op zielsniveau, ik kan er eigenlijk geen ander woord aan geven.
Deze ceremonies hebben impact op mij. Alles vertraagt, en na zo’n ceremonie ga ik de natuur in en dank ik dat ik dit heb mogen doen. Ceremonies begeleiden van mensen die Ja zeggen met het einde in zicht is een voorrecht, en ik doe het met veel liefde. Vorige week, op Koningsdag, sloot ik een partnerschap. Van twee mensen die zoveel liefde voor elkaar hadden. Maar waar een van hen zo ziek was, dat het sluiten van het partnerschap echt op die bewuste dag moest gebeuren. Anders was het te laat. Ik had het verhaal van De kleine prins meegenomen van Antoine de Saint Exupéry. In het Frans. En eindigde de ceremonie met deze woorden:
“Adieu, dit-il…
Adieu, dit le renard. Voice mon secret. Il est très simple: on ne voit bien qu’avec le coeur. L’essentiel est invisible pour les yeux.